Wel of geen borstkanker?

Half juli zouden we al op vakantie gaan en nu moest ik ineens naar de dokter? De angst sloeg me om het hart, maar ik maakte desondanks een afspraak. Mijn huisarts waar ik al die jaren dat ik in Soest woon slechts enkele keren was geweest (omdat ik nooit ziek ben) onderzocht mij en stelde mij gerust. Er was volgens hem niets aan de hand, maar hij wilde wel met mij contact houden en zou me bellen tijdens mijn vakantie. Hij wilde in de gaten houden of de knobbel zou groeien. Wat het dan wel was, als er niets was (?) vergat ik te vragen, want ja, ik wilde immers ook niets liever dan dat er niks was…

Drie weken later…
Mijn huisarts hield zich aan zijn woord en belde mij tijdens de vakantie. Er was niks verandert dus ik maakte me niet heel erg druk. Toch heb ik meer gedronken en wilde ik nachten lang praten over van alles en nog wat met mijn man, helemaal gerust was ik er niet op… Bij thuiskomst stak ik in eerst einstantie mijn kop in het zand, maar mijn dochter had door het zwembadwater een oorinfectie opgelopen dus moest ik wel met haar naar de dokter en ik maakte een dubbele afspraak. De vervangende arts bekeek mij nog eens grondig, bevoelde de bewust knobbel, prevelde dat ik gewoon te jong was en concludeerde dat er waarschijnlijk niets aan de hand zou zijn. Maar misschien toch goed om een mammografie te laten maken want dan weten we het zeker! Ik stemde met tegenzin in.

Mammografie
Ik liet mijn borsten 3 keer pletten tussen twee acrylplaten die van mijn mooie ronde C-cup niet veel heel lieten. Als een mislukte pizza met te weinig vulling zat ik enkele minuten ingeklemd en probeerde geen enekele gedachhte in mijn hoofd toe te laten. Niet over hoe ik er bij stond in mijn onderbroek en al helemaal niet over wat de foto’s zou kunnen laten zien. De foto zou worden beoordeeld door de dienstdoende radioloog in het Meanderziekenhuis in Amersfoort. Ik zelf heb de foto’s op die dag niet gezien. De uitslag werd mij medegedeeld door een arts in opleiding toen ik klaar lag om de echografie te maken.

Liever een hypochonder dan kankerpatient!
De arts in opleiding van een jaar op 26 kwam de kamer ingelopen waar ik op onderzoekstafel lag en boog naar mij toe en terwijl hij zijn hand op mijn been legde zei hij tegen mij: “Op de mammografie was niets verontrustends te zien. We maken nu alleen nog een echo om het zeker te weten’. Hoewel ik blij was dat te horen, zat ik ook met het ongemakkelijke gevoel dat ik alweer 8 weken daarvoor had gehad dat ik duizend procent zeker wist dat het niet pluis was daarbinnen.  ” Wat zat er dan? Dat ik gevoeld had? ”  De gedachten schoten door mijn hoofd. ” Ok, misschien was ik dan toch een hypochonder, ook goed, dan ga ik als een aanstelster hier het ziekenhus uit, maar heb ik tenminste geen kanker!’ Het gezicht van de jonge arts hield ik ondertussen nauwlettend in het oog. Hij was met mijn linker borst begonnen en had daar al geconstateerd dat er behalve een kleine quiste niets te zien was, en was ondertussen aan mijn rechterborst begonne. Onverwacht zag ik zijn gezicht betrekken. Ik kon de monitor niet goed zien en stelde hem de onvermijdelijke vraag: ‘ Je ziet iets dat je geloof ik liever niet zou willen zien? ‘ Hij murmelde iets en bewoog de scanner steeds maar heen en weer tot in mijn oksel en weer terug naar waar de knobbel zat. Toen hij de monitor goed naar me toedraaide en aanwees waar hij een probleem zag, wist ik dat ik helaas geen hypochonder was.

Het is augustus 2008, ik ben nog maar 46 jaar en ik heb borstkanker?! Ik kan het bijna niet geloven!

Lees verder