Abortus de trigger voor kanker?
De eerste keer dat ik dacht dat ik ooit kanker zou kunnen krijgen was eind mei 2008. Ik liep met mijn man het ziekenhuis uit waar ik zojuist een abortus had ondergaan en zei tegen hem: ‘Als dit muisje maar geen staartje heeft’.
Door mijn werk met www.regeltante.nl ben ik al jaren geconfronteert met weduwnaars die ons bellen om een oppas te zoeken. Vaak hebben ze dan net 2 of 3 kinderen waarvan de jongste meestal nog geen 2 jaar oud is en moeder is overleden. We weten niet altijd wat daarvan de reden is, maar heel vaak wordt kanker genoemd.
Ik had al jaren geleden de conclusie getrokken dat zwangerschappen (op latere leeftijd vooral!) in verband zouden kunnen staan met de ontwikkeling van kanker. Hoewel dit onderwerp mij intrigeerde had ik nooit tijd gehad echt uit te gaan zoeken hoe dit zat. Toen ik de kliniek uitliep kwam de gedachte in volle hevigheid mijn gedachten binnen. Het zou toch niet?
Een foute beslissing?
Ik was 46 jaar en had nog nooit eerder in mijn leven een abortus gehad. Ik ben twee keer eerder zwanger geweest en daar zijn twee heerlijke meiden uit geboren, die toen 11 en 13 jaar waren. Ik vond het vreselijk dat ik zwanger was. Ik moest daardoor beslissen over iets dat mij zoveel vreugde brengt in mijn leven, maar op je 46ste niet meer een heel verstandige keus lijkt. Nog een baby? Emotioneel lag dat natuurlijk wel anders. Ik wist nog hoe ik genoten had van mijn babies! Toch vond ik dat ik eigenlijk geen keus had, het kind zou veel kans hebben om niet gezond ter wereld te komen met zo’n oude moeder, ik zou zelf ook complicaties kunnen krijgen bij de bevalling of mijn bekken blijvend beschadigen. En dan nog de opvoeding zelf! Ik wist niet hoe ik een baby weer zou moeten inpassen in mijn leven, waarbij ik eindelijk weer een beetje mijn handen vrij had met twee grote zelfstandige meiden? Het werd dus een abortus.
6 weken na de abortus een knobbel
In juli 2008 ging ik voor het eerst naar de huisarts met een knobbel in mijn rechter borst. Ik had de knobbel enkele weken daarvoor voor het eerst gevoeld en was me helemaal rot geschrokken. Mijn borsten waren tijdens de zwangerschap die al met al niet meer dan 8 weken heeft geduurd, al behoorlijk opgezwollen en begonnen na een week of vier weer een beetje in mijn eigen C cup te passen. Op zondagochtend voelde ik aan mijn borsten die nu weer een beetje normale omvang hadden en schrok me helemaal te pletter! Aan mijn rechterborst aan de buitenkant richting mijn oksel voelde ik een harde knobbel, een soort brok! Mijn hele bewustzijn galmde door mijn hoofd en ik voelde een soort bliksemschicht door mijn lijf gaan: dit was niet pluis!!!!
Omdat ik nogal nuchter ingesteld ben, begint mijn hoofd onmiddelijk op volle toeren te draaien en vertelde mij dat ik mij aanstelde en dat er waarschijnlijk een opgezwollen melkklier in mijn borst zou zitten…. PFFF, tuurlijk dat was het en ik probeerde het uit mijn hoofd te zetten. Twee weken later werd ik wakker, weer op zondagochtend en schoot het door me heen: hoe is het met die knobbel? Ik durfde niet te voelen… Mijn reactie was volledig hetzelfde, ik schrok me weer te pletter! het was alsof mijn lijf met uitschreeuwde; DIT MAG JE NIET NEGEREN!!!!
Ik wist het zeker ik had kanker!
Ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die na een abortus, kanker hebben ontwikkelt. Er hebben zich op de blog al een 3-tal vrouwen gemeld die dezelfde ervaring hebben als ik. Vul daarom onderstaande enquête in!
Linda's Blog 
Het is altijd aan te raden dat vrouwen zich goed laten informeren wat precies de consequenties zijn van een abortus. Er zijn rond de 25 onafhankelijke onderzoeken gedaan naar een verband tussen abortus en borstkanker en deze geven allen aan dat dit verband er is.
Hoi Linda,
Ik wilde tegen je zeggen dat mijn zwager besloten heeft om zijn tweede chemokuur niet door te laten gaan. Om zijn leven zo lang mogelijk te rekken wil ik aan jou vragen om ons te adviseren. Jij bent geen dokter (gelukkig!) en bent zo thuis in de materie.
Mijn zwager en zus ontbreekt het aan tijd en energie om zich in te lezen….
Waar beginnen we????
Hoor graag van je!
Groetjes Jolanda Moonen
Beste Jolanda,
Dat is een moedige beslissing! Ben je al begonnen met de aanpassingen in dieet die ik eerder al heb voorgesteld?
Lees dat allemaal nog eens rustig door en maak een plan wat je denkt te gaan doen, schrijf dat op en mail me dat dan kunnen we verder zien. Verder mail ik Jack van Dijk ook even ik denk dat hij je goed kan begeleiden als natuurarts. Hij heeft hier op de blog ook al heel goede bijdrage geleverd.
Dus misschien Jack wil jij ook even reageren op het verhaal van Jolanda’s zwager?
Kun je dat ook op cc de blog zetten?
TXS
Linda Woudstra
Zie mijn eerdere comment op je vraag: https://mijnstrijdtegenkanker.wordpress.com/over-linda/#comment-1261
Beste Jolanda,
Ik hoop dat Jack jou ook even zal antwoorden, hij is natuurarts en heeft heel veel kennis van zaken en blogt hier op de site mee. Maar ik zal graag de aftrap geven. Ik weet niet wat de voorgeschiedenis is van je zwager? Al eerder behandelt voor kanker?
Aanpak van trombose
Een van de meeste onbegrepen eigenschappen van vitamine C is de invloed ervan op je aderwand. Onvoldoende vitamine C leidt tot het oplossen van de collageen lagen in je aderwand die hem flexibel en sterk maakt.
in de plaats ervan krijg je een suboptimale oplossing; er ontstaat en waterige laag waar calcium, cholestorol in neerslaan en omdat er altijd dan ook ontsteking bij zijn een ophoping van witte bloedlichaampjes die wanhopig de zaak proberen op te lossen! Zie daar de oorzaak van trombose…
De beschikbare vitamine C in het lichaam is duidelijk te laag, voer dit zsm op naar 7-10 gram per dag. Je kunt het in poedervorm kopen bij de vitamin store onder andere en anders gewoon de 1000 mgr pillen nemen. Begin direct en neem 1000 mgr (1 gr) om de 3-4 uur. Voer de dosis in de komende dagen op tot zoveel als je kunt maar probeer iig 10 x 1 gr over de dag te halen!
Je lichaam maakt dan nieuw collageen aan, zodat de aderwand weer wordt versterkt en de witte bloedlichaampjes kunnen de prop gaan opruimen die in het been pijnklachten geeft.
Probeer in je voeding zoveel mogelijk groente en fruit te eten en maak sappen als gewoon eten niet lukt.
Voor de longkanker geldt hetzelfde, vitamine C hebben je witte bloedlichaampjes nodig om waterstofperoxide te maken waarmee ze kankercellen kunnen doden. Als de trombose onder controle is, dat duurt misschien een week of twee, kun je daarna een MMS kuur overwegen ipv chemo. Kijk eerst maar eens of je baat hebt van de vitamine C en pas je voeding aan! Zorg dat je mineralen binnen krijgt iig calcium, zink en magnesium. En als je veel drinkt zorg dat je ook zouten opneemt, dus drink water met een klein mespuntje zeezout even wennen. Zorg voor voldoende kalium (bananen) en ga beginnen met de inname van 2 dessertlepels omega 3 (lijnzaadolie) en omega 6 (rijstolie, zonnebloemolie etc) per dag. KOUDGEPERST!!! Ga naar de reformzaak of Ekoplaza.
Zie op deze blog de artikelen over Brian Peskin en lees alles!
Heel veel succes en laat ons weten hoe het verloopt!
Liefs Linda
Mijn tweede comment:
Beste jolanda,
Dit lijkt me geen probleem. Maar begin zsm met de aanpassingen in dieet die ik heb voorgesteld zodat zijn zuurstoftoevoer naar de cel kan worden hersteld, anders helpt de extra zuurstof ook niet.
1) vitamine C voor het vaatherstel en de trombose dagdosis naar minimaal 10 gram opvoeren in enkele dagen!! Je bloed kan nu de zuurstof (controleer je ijzer gehalte) weer opnemen en ook door het lichaam gaan distribueren.
2) Omega 3 en omega 6 voor de zuurstofdoorlaatbaarheid van de celwand! 2x per dag een dessert lepel van 50/50 Omega 3 en 6 beiden koudgeperst.
3) Hier moet je vrij snel iets van gaan merken, pijn in been moet minder worden en de ademhaling moet gaan verbeteren.
Als hij weer wat is aangesterkt, kun je dan stoppen met de vitamine C en minimaal 6 weken MMS kuur gaan volgen. Elk uur minimaal 3 druppels MMS en dat minimaal 10 uur per dag. Is prima vol te houden zo. Je moet dan tijdelijk stoppen met vitamine C (anti-oxidant) omdat dat niet samengaat met de MMS (oxidant) kuur en elkaar dus opheft.
Zowel met de vitamine kuur als met de MMS kun je af en toe diaree krijgen. Dat is een teken dat er afvalstoffen uit gaan. Je moet echter de dosis dan verminderen, omdat je sterk moet blijven er anders te veel vocht wordt afgedreven.
Minder dan even de dosis of maak de tussenposes met een uur langer, totdat de diaree verdwenen is en ga dan weer langzaam omhoog.
Succes!
Linda
En de pagina met de 6 stappen goed lezen en gaan toepassen: https://mijnstrijdtegenkanker.wordpress.com/6-stappen-naar-genezing/
Hi Linda,
Jouw gezonde verstand werkt uitstekend!
Bij een zwangere vrouw wordt een heel hormonaal programma aangezet, vanaf het moment van bevruchting.
Jouw lijf weet exact wat er gevraagd wordt en wil het hele programma afmaken.
Dmv een abortus, wel of niet spontaan, kan je lijf het hele programma niet doorlopen.
En probeert dan dmv “scheefgroei” het alsnog te voltooien.
Bewust zijn van deze processen , helpt de natuurlijke genezing!
Momenteel ben ik in de voorbereidingsfase van een abortus. Ben moeder van 3 zonen en ben 39j. Heb grote kinderwens gehad en had een moeilijke relatie met de papa. Liefde en passie maar ook veel onbegrip, meningsverschillen en inzichtelijke kloven. We zijn nooit getrouwd maar in 2008 heb ik het hazepad gekozen omdat ik hormonaal en fysiek de stress niet meer aankon. Na enkele maanden begon ik me beter tevoelen. Hij bleef me opzoeken. Co-ouderschap leek doenbaar maar het was een moeilijke beslissing. Mijn spiraal heb ik laten verwijderen omdat ik me zwanger voelde en opgewonden zonder verstand. Na enkele weken had ik risico gelopen en de morning after pil genomen om zeker niet opnieuw zwanger te zijn en dat was maar goed ook. Samen met de menstruatie kwam er een vruchtje mee. Heel klein, dood en een vruchtzakje lijkend op een orgaan, duidelijk anders dan bloed. De vraag die me bijblijft is: was dit het meisje waarnaar ik had verlangd? Toen heb ik me voorgenomen om mezelf als mijn dochter te zien en van mezelf te houden opdat ik het verdriet te boven zou komen. Het werkte tamelijk bevrijdend. Mijn ex had een vriendin die hij bedroog met mij. Ik voelde me daar niet goed bij. Maar hij bleef me opzoeken. Ben verhuisd en hij mag niet meer binnen bij me omdat hij me niet respecteert. Nu blijkt na 4 weken dat ik zwanger ben. Dat was van voor de verhuis. Mijn ex gelooft niet dat het van hem is en denkt dat ik het laat weghalen omdat ik niet zou weten wie de vader is. Ik weet 100% zeker dat het van hem is maar hij is. Hij wil het niet. Ik eigenlijk ook niet maar elke dag dat dit leven groeit is een langere weg terug. Kanker guing mij nooit overkomen dacht ik tot voor mijn stressperiode met hem. Nu ben ik op mezelf met mijn 3 kleine kinderen van 4, 8 en 10 en in de week dat ze bij hem zijn kan ik op adem komen. Ik rook niet, leef tamelijk gezond en fiets graag, maar met een baby in de buik die door niemand wordt gewenst is er een stem die me zegt dat ik het wel kan liefhebben en er voor zal zorgen met minder stress dan toen ik mijn eerste kinderen same met mijn ex moest opbrengen. Het chromosomale en hormonale aspect zit wel OK, maar het sociale aspect is marginaal te noemen in de ogen van mijn familie en in mijn ogen ook. Als ik kies voor mijn gezicht, op het eerste zicht is het niet moeilijk. Maar dan denk ik aan de gevolgen van de beslissing en vrees ik dat er een zware lijdensweg volgt. Ontzwangeren zonder baby. Met 3 kinderen waarop ik mijn moedergevoel om de week kan laten gelden. Zal ik me een aquarium aanschaffen om te kunnen genieten van het leven onder water? Dat lijkt me een nuttige investering … Over 7 maanden is het winter en ofwel ben ik dan voor de 4de keer mama ofwel ben ik dan in de greep van mijn opgroeiende kroost waarvoor ik toch nog graag een goeie papa zou vinden waarvoor ik een waardige partner beteken. Als alleenstaande werken en kindjes opvoeden is niet eenvoudig maar het gaat makkelijker dan met een partner die je het leven zuur maakt. Waar is de levensruimte voor die baby? In mijn hart en in de kring van broers en zussen waarin het zou terechtkomen. Kanker? Bestaat in verschillende vormen en komt en gaat en neemt soms iemand mee. Bob Marley leeft verder
Ik weet niet wat ik wil. Ik voel me sterk maar ook in zwakheid
Beste Elisa,
Dit lijkt me een complex probleem, waar ik je niet in kan adviseren. Ik kan je alleen erop wijzen dat er aan een abortus meer risico’s kleven dan je doorgaans wordt verteld.
Maar aan een late zwangerschap misschien ook, dus ik weet niet wat je voor jezelf het belangrijkst vind? Volg je hart!
Linda