Opereren of niet? Een eerlijk antwoord!

Lieve mensen!

Er bereiken mij vele vragen van andere kankerpatiënten, die mij om advies vragen wat zij zouden moeten doen…Ik kan daar natuurlijk, helemaal niet op antwoorden! Mijn antwoord is dan ook steevast hetzelfde: “Ik kan je alleen maar laten weten, wat ik zelf heb gedaan en wat ik eventueel in jouw situatie zou overwegen.”*

Na vele kankerverhalen in de afgelopen jaren van veel lotgenoten zelf te hebben gehoord en er ook veel over te lezen, ben ik van mening dat ik heel veel geluk heb gehad. Mijn situatie is begonnen na een abortus in 2008. De impact en hormonale verandering die dat met zich meebracht, heeft zonder enige twijfel destijds mijn borstkanker veroorzaakt. Mijn “geluk” bestaat eruit, dat ik een duidelijk begin punt, een fysiek en mentaal trauma, heb kunnen aanwijzen voor mijn kanker. Het heeft er in ieder geval aan bijgedragen dat ik mij minder ongerust hoefde te maken dat het terug zou komen, omdat ik niet zomaar weer zwanger zou worden. Dat had op mijn 46ste al achter me moeten liggen natuurlijk en de zwangerschap was een speling van het lot, helaas.

Ik onderging 2 operaties en heb daarna mijn behandeling uitgesteld om eerst te proberen het antwoord te vinden op de vraag: ” wat is kanker?” Wanneer ik in mijn onderzoek reden zou hebben gezien om een van de reguliere behandelingen toch te ondergaan, dan zou ik dat doen. Zo was mijn beslissing destijds. Ik was niet tegen chemo en ook niet tegen alle andere behandeling. Ik wilde alleen weten -voor ik deze middelen zou gaan inzetten- hoe ze mij van kanker zouden gaan verlossen, genezen en bevrijden? Het was die vraag die ik wilde oplossen.

Dit is voor velen van mijn lotgenoten, helaas NIET het geval…en daar zit mijn zorg. Ik merk over de jaren dat steeds meer mensen een operatie weigeren en zelf aan de slag gaan om hun kanker te genezen. Vooral mentale stress wordt als boosdoener aangewezen en dus ook vaak gezien als HET middel om van je kanker af te komen. Ontspan en PLOEP je kanker verdwijnt als sneeuw voor de zon!

Kanker verdwijnt niet alleen door het oplossen van trauma’s. Het lichaam moet ook over de juiste bouwstenen kunnen beschikken om te herstellen.

Hoewel ik volstrekt van mening ben, dat stress een uitermate grote rol speelt in het ontstaan van kanker, ben ik NIET van mening dat het wegnemen van stress dan ook het volledige antwoord is voor de genezing van kanker. Dit lijkt dubbel en misschien verwarrend en het is zeker niet wat de meesten graag willen horen… Maar ik moet volstrekt eerlijk durven zijn naar mezelf en alle mensen om mij heen. Ik kan dit het best illustreren aan de hand van een voorbeeld.

Lotegenote Kate

Kortgeleden meldde zich een nog jonge vrouw bij me, laten we haar Kate noemen, moeder van 2 tienerzonen. Zij had in korte tijd een tumor in haar borst ontwikkelt na een zeer heftige periode in haar leven, van scheiding, burn-out en zelfs een tijdelijke uithuis plaatsing van haar kinderen. Ze heeft zich, als ik haar ontmoet, nog niet laten behandelen aan de tumor en wil het zelfhelend vermogen van het lichaam op gang brengen. Haar levensinstelling was en is er een van; niet zeuren, maar aanpakken. Optimistisch, vol verhalen en energie zat ze bij mij op de bank. Haar tumor was inmiddels door haar huid heen gegroeid en verspreidde een onaangename geur. Die ik overigens niet kon ruiken, maar ze vertelt er over. De wond is ook pijnlijk.

Mijn tumor heeft in al die jaren nooit gestonken en pijn heb ik er ook niet aan gehad. Ik registreer dit soort opmerkingen en in mijn hoofd gaat alles op alert om een verklaring te vinden.

Zoals altijd, vraag ik mijn lotgenoten om hun levensverhaal met mij te delen en dan met name de stressperiodes in hun leven. Ik vraag omdat in 1 A4 op te schrijven. Soms is dit niet genoeg, maar in de meeste gevallen beperk ik op deze manier direct ook het drama. Ik bedoel dit letterlijk. We hebben allemaal de neiging om, dat wat niet aangenaam was om mee te maken, te herbeleven in onze verhalen erover…en geloof het of niet, daarmee maak je jezelf weer een beetje erger “ziek”. Het A4 gaat er niet over om al die drama’s te herbeleven, maar is er om mij een houvast te geven waar de pijn in jouw leven zich heeft opgehoopt. Elke drama heeft een begin. Dat begin, is meestal het moment dat jouw verwachtingspatroon niet meer klopt met je ervaring. Door je levenspad te reconstrueren, hoop ik in elke sessie met een lotgenoot dat pijnpunt te vinden. Vaak zijn er natuurlijk meerdere, maar als we geluk hebben, hebben deze drama’s een gemeenschappelijke kern.

De tweede voorbereiding die ik voor een coaching vraag, is het schrijven van je medische dossier. Alle bloedtesten, je dieet keuzes, je ongemakjes, klachtjes van lichamelijke aard, hoe klein ook en andere zaken die licht kunnen werpen op jouw case nemen we door. In het geval van Kate, was de huisarts welwillend om mee te werken aan diverse bloedtesten, dus er was voldoende materiaal om mee te werken.

Gekmakende vragen

Kate was direct met de kanker aan de slag gegaan en had al van alles gedaan om haar stressniveau te verminderen en de problemen in haar leven echt aan te gaan. Ze liep er niet voor weg, maar met veel zaken was het wel zo dat ze nooit af leken. Als duveltjes uit een doosje, openbaarde zich steeds weer nieuwe ‘uitdagingen’ in haar leven. De kanker werd ook een project. Ik herkende het maar al te goed. Kanker kan je volledig opslokken. De vraag alleen al, waarom jij nu kanker hebt gekregen is gekmakend en velen slagen er dan ook nooit in, die te beantwoorden.

En dan is de vraag; “Hoe kom ik ervan af?” Ook al schier onmogelijk om op te lossen, dus ga er maar aan staan. Nee, na de diagnose kanker heeft het sprookje een grauw naargeestig randje gekregen. Het vreet zich in je leven en neemt een plek in je brein, van waaruit het voortdurend vragen afvuurt; Wat is het? Hoe lang heb ik nog? Wat is dit voor gevoel? Is dit goed of slecht? Wie kan mij helpen? Wat moet ik doen? Wat moet ik eten? Etc, etc… Zoals ik al zei…gekmakend.

In het gesprek met Kate toonde ze mij haar borst, het zag er akelig uit. De huid stond strak van de spanning en was blauw gekleurd van de bloeduitstortingen eronder. Er kwam pus uit. Het is afschuwelijk om te zien hoe kanker een mooie vrouwenborst verwoest. Ik liet haar mijn foto’s van mijn lange weg zien. En uiteindelijk de geheelde borst. In slechts 10 weken tijd had ik de genezing op gang gekregen en is de borsttumor als sneeuw voor de zon verdwenen! De oksel echter niet. Maar die is dusdanig in omvang gereduceerd dat de pijn er vrijwel uit verdwenen is en mijn arm weer normaal functioneerd. Ik drukte haar dan ook op het hart dat het lichaam onwaarschijnlijk sterk is en heel wat aan kan en ook wonderbaarlijk kan helen.

Natuurlijk bewijst mijn borst dat. Mijn heling in luttele weken, van een afschuwelijke open wond, waar ik bijna 5 jaar mee heb rondgelopen, naar een volledige wondsluiting, is ook voor mijzelf nog steeds spectaculair!

Maar toch is en was mijn case niet vergelijkbaar met die van Kate. Met geen enkel van mijn lotgenoten. Hoezeer ik dat ook wens en zij ook. Ik wens haar en iedere kankerpatiënt genezing, dat staat buiten kijf. Maar mijn pad is uniek voor mij. Ik kan hoop bieden en inzicht in wat ik geleerd heb over kanker, maar ik kan NOOIT weten wat voor jou gaat werken. Niemand kan dat. Dat moet je zelf uit vinden. Elk pad, elk midde, is daarbij wat mij betreft geoorloofd.

Maar onderzoek alles en behoud het goede, blijf kritisch en als jij er dan echt in gelooft, is dat het beste dat je voor jezelf kunt doen.

Retteketet

In de meeste sessies bereik ik met mijn lotgenoten een moment van overgave, zo ook met Kate. Ik vond haar meteen leuk, maar o zo druk. Hemel, wat ben jij Retteketet, dacht ik toen ze 5 minuten binnen was. Na veel dingen te hebben besproken, liet ik haar verdwalen in haar eigen verhaal. Ze ging dieper en dieper in de details en rakelde alles op en zag alles weer gebeuren voor haar geestesoog…op dat moment greep ik in en vroeg haar, haar ogen te sluiten en diep adem te halen. Ik vroeg haar: “Wat voel je?”

Niemand kan daar antwoord op geven. Iedereen die ik tot nu toe heb meegemaakt, zegt iets vanuit het hoofd, vanuit de emotie. “Ik voel me opgewonden, of leeg, of onzeker, of verdrietig… is meestal het antwoord.” We voelen namelijk niet meer, we beredeneren alles vanuit het hoofd en de emotie. De mens (het lichaam) wordt gestuurd vanuit de drie-eenheid, geest, ziel en brein.  De ziel is de emotie, het is de bezieling, die het lichaam van energie voorziet. Het brein is er voor de puzzels en patronen, het heeft structuur nodig, woorden, algebra en regels, vooral veel regels! De geest, is ons creatieve onderbewuste, waar intuïtie en inspiratie uit voortkomen. Niet voor niks ligt hier de meest uitgesproken relatie met het goddelijke en dus de Vader. Je kunt dit ook zien als het veld, het onbekende quantum veld of het universum en natuurlijk ook GOD.

Deze verstrengeling, die wat mij betreft symbool staat voor onze aardse worsteling, wordt prachtig weergegeven door het Keltische teken de Trinity Knot. Het symbool staat in het Christendom vaak voor de vader, de zoon en de heilige geest. Vorig jaar bezocht ik Trinity College met mijn dochters in Dublin. De Keltische historie van het teken kun je daar overal terugvinden. Het teken is het symbool van de zoektocht naar wie wij zijn, wat wij zijn en waarom wij zijn. Iedereen die daar langer over nadenkt, herkent deze 3 deling. Onze zoektocht is dus niet anders dan die van de Kelten…

Wat voel je?

Ik leg Kate uit wat ik daarmee bedoel en vraag haar contact te maken met haar lichaam. Het lichaam heeft voortdurend contact met het veld, de Akashi records, het zeropoint energy field en kan dus vanuit deze onbekende onzichtbare wereld met ons spreken! Dat klinkt allemaal net zo mystiek als dat we willen, maar dat maakt voor de uitkomst niks uit. Vele succesvolle therapeuten en goeroes gebruiken verschillende technieken om je te helpen in contact te komen met dit onderbewuste brein. Vaak zijn hun methodes behoorlijk misleidend en moet je eerst betalen om te worden “ingewijd”. Als je goed oplet en veel leest kun je uit alle verhaallijnen de essentie destilleren en dat is wat ik Kate op de bank ook leerde. Ik vroeg haar nogmaals te vertellen wat ze voelde, echt voelde. In haar tenen, haar huid? Een prikje, een siddering, warmte of kou?

Er kwam een gevoel uit haar onderbuik en maag, spanning, een blokkade. Ik help haar woorden te vinden en vraag door; Voelt het aangenaam of zwaar? Neem je tijd, voel rustig wat er gebeurt. Nadat ze nog wat dieper bij haar gevoel komt, vraag ik:

Heb je dit gevoel eerder gehad? Waar doet het je aan denken? Is er een moment in de tijd, in je kindertijd, waar je dit gevoel ook al eens hebt ervaren?

Ik zie haar diep in zichzelf keren en bingo! We hebben beet, ze wordt onrustig en we vinden een traumatische herinnering. Wat deze ook was voor Kate, doet er voor de lezer hier niet toe. Het is altijd hetzelfde. Voor iedereen met wie ik een dergelijke sessie heb gedaan, is het steevast een gevoel van ultiem verraad of verlies. Ik zou het willen beschrijven als het verlies van onschuld.

Er is altijd een moment in het leven van een kind dat het leven grimmiger en lelijker wordt dan de suikerspin van moedermelk en draagzak waarin je tot dan toe leefde…

Het is dit moment van realisatie, wat een onuitwisbare indruk op ons maakt, ons voor altijd angstig maakt en alert op boze wolven…het zijn alle sprookjes die daarover gaan. Deze draak, dit monster, deze boze stiefmoeder, die in allen van ons huist die nu moeten we zien te verslaan!

Onze conditionering tot bange wezens

Dit is de basis van al onze stressreacties, die ons leven later gaan beheersen, die ons Pavlov hondjes maken. Die voor chronische stress zorgt in ons leven…en ons ziek maakt. De aanhoudende stress, zorgt voor een onvoldoende spijsvertering en veroorzaakt tevens dat we meer dan noodzakelijk ijzer en metalen uit ons voedsel gaan opnemen, wat weer leidt tot oxidatieve stress en kankervorming. De technische uitwerking daarvan kun je lezen in mijn blog “Is kanker een noodoplossing?”

Bij Kate lukte het de knop te vinden en daarmee begint de heling. De heling is, dat er weer een keus is. Alles voltrok zich onbewust en nu dit in het licht is gebracht, kan het brein eindelijk mee gaan doen. En kiezen, om vervolgens ook weer te oordelen en te veroordelen! Hahaha, het houdt nooit op! Maar we zijn op de goede weg, eindelijk.

Kate liet me een paar dagen na onze sessie weten dat ze haar borst ging laten opereren! Een pak van mijn hart! Ze zag af van het project kanker! Ik was het roerend met haar eens, door haar realiseerde ik mij dat mijn verhaal misschien niet altijd goed begrepen wordt en mensen ongewild op het verkeerde spoor zet. Door deze blog te schrijven hoop ik dat mensen beter begrijpen welke keuzes iedereen met kanker geheel zelf dient te nemen. Met Kate gaat het goed en ze herstelt heel goed van haar operatie! 

Ik heb geluk gehad!

In mijn gesprek met Kate heb ik haar op het hart gedrukt dat ik geen keus meer had. Mijn tumor was door gegroeid naar mijn oksel en zorgde daar begin dit jaar voor pijn. In mijn oksel is een operatie uitgesloten. Er zitten zoveel knooppunten en zenuwbanen dat ik altijd slechter af ben met een operatie daar. Mijn borstkanker was dus niet meer het grootste probleem, maar mijn oksel. Ongemerkt was ik het point of no return gepasseerd!

Heling borsttumor met aromatase remmers in 10 weken maart-juni 2019. Omdat het zulke confronterende foto’s zijn toon ik ze alleen klein in beeld!

Ik heb om de een of andere merkwaardige speling van het lot, een tweede kans gekregen. Die nu tot mijn heling heeft geleid! Met de inzichten die ik nu heb over kanker, raad ik iedereen aan, om daar waar dit kan, de tumor te laten weghalen. Als wat ik beweer over kanker waar is, namelijk dat het een vuilnisbelt is die alle gifstoffen in je lijf uit je bloedstroom haalt om je organen te ontlasten en om de pathogenen te slim af te zijn die op het ijzer, koper en suiker willen leven, dan doe je jezelf geen plezier met het in standhouden van deze vuilnisbelt.

Kan de tumor weg? Dan mag hij ook weg! Laten zitten en proberen te doden of zelfs via het zelfhelend vermogen, betekent immers in mijn opinie, dat het lijf -en de lever in het bijzonder- alsnog moeten dealen met al die metalen en afvalstoffen…Lekker vooruitzicht?

Nee, ik ben niet tegen een operatie en zelfs niet 100% tegen chemotherapie of bestraling geweest. Ik vind dat iedereen dat echt helemaal zelf moet kunnen bepalen.  Ik vind ook dat wat je ook besluit te doen dat je omgeving je in die keuze hoe dan ook moet steunen. Maar ik geloof wel, dat je uiterst zorgvuldig moet nagaan of met name deze twee behandelingen wel echt nodig zijn en vooral welke chemo’s of medicaties er zijn om uit te kiezen. Het gaat dan volgens mij, met name om de metalen die erin kunnen zitten die een probleem kunnen vormen en opnieuw tot kankervorming kunnen leiden. Zoals ik er nu tegenaan kijk, moet je dus heel goed en secuur ontgiften nadat je chemo hebt gebruikt of je tumor is afgebroken door bestraling!

Wanneer ik een niet te opereren tumor in de buurt van mijn luchtpijp zou hebben, zou ik bestralen. En wanneer mijn tumor in de oksel niet te behandelen zou zijn geweest met de aromatase remmers die ik nu neem, dan zou ik uiteindelijk ook gekozen hebben voor bestralen. Maar pas in het uiterste geval. En chemo? Ikzelf, denk niet dat ik dat ooit zou nemen, ook niet als ik “geen keus” meer zou hebben. Er zijn gelukkig heel veel meer (ook reguliere) alternatieven. Lees hoe ik het verder heb aangepakt met dieet en ontgifting van metalen ook in het artikel “ Is kanker een noodoplossing“.

Mijn beste advies is vooral om je eigen vragen te proberen op te lossen. Los je onzekerheden op, zoek naar antwoorden in jezelf en studeer en leer! Ik wens je heel veel wijsheid toe!

Liefs Linda

*Veel mensen benaderen mij via FB of whatsapp met vragen. Ik ga daar niet op in. Je plaatst mij, maar ook jezelf in een onmogelijk moeilijke situatie. Maak daarom een coachingsafspraak (klik hier) met mij, zodat we elkaar in de ogen kunnen kijken en je alle tijd krijgt om met mij samen uit te zoeken hoe het bij jou zit en hoe ik je echt kan helpen.

Advertentie